Aan het gezin Van Cauwenberghe-Knockaert droeg Johan Duijck in 1993 zijn opus 13 op: "zeven(-)mijlslaarsjes voor piano, 7 miniaturen met progressieve moeilijkheidsgraad: Dries, Fien, Klaar, Greet, Trees, Catherine en Steven". Van deze mensen zingen de vijf progressief-moeilijkste exemplaren in het koor - en de twee jongsten zouden ook wel willen. Bariton Steven, die wij niet gauw een miniatuur zouden noemen, zingt sinds het jaar vijf mee, dat is ondertussen al 25 jaar. Ook echtgenote Catherine is een van de anciennes.

Het was Jos (Stoffels) die mij en zijn broer Paul bij het GMK bracht. Als bas raakte je toen het koor niet in, daarom bekeerden we ons tot het tenorschap. Paul heeft die status 3 weken uitgehouden, ik drie maanden. Maar zo waren we toch binnen, en dat was het belangrijkste want ik heb altijd graag gezongen. Ik heb als kind wel eens een zangwedstrijd gewonnen, met Vier weverkens uit het boekje Singhet ende weset vro. Omdat ik er nooit goed in was (en nog niet ben) om iets uit het hoofd te leren, zelfs niet een liedje, had ik het boekje erbij genomen. Achteraf vonden de andere kinderen dat ik daarmee oneerlijk gespeeld had!

Al meteen op de eerste repetitie viel het me op hoe Johan, hoe jong ook (we schelen een jaar), gezag uitstraalde. IJzeren discipline, dat kan ik wel appreciëren. En Johan duldt geen inspraak, tenminste toch niet tijdens de repetities, daarna des te meer. Dat moet je natuurlijk kunnen accepteren, maar als je je daar eenmaal bij neerlegt, dan is het een plezier om met Johan te werken. 2 uur lang geconcentreerd bezig zijn, dat vind ik ontspannend en prettig. Je kunt met hoofdpijn binnenkomen, en zonder buitengaan. Vergeleken met andere koren, waar er in de repetities trager gewerkt wordt en meer gepraat, zijn de GMK-repetities rustgevend, ondanks het hoge tempo. Johan is een meester in de repetities. Hij ziet b.v. wie er afwezig is en past op een subtiele manier de ondersteuning aan die hij bij het instuderen op de piano geeft.

Ik kan me nauwelijks titels herinneren van de stukken die we met Johan allemaal hebben gezongen. Dat laat al zien dat de programmering me niet echt bezighoudt: dat is het terrein van Johan. Zijn keuze is goed, ik heb er het volste vertrouwen in, anders was ik niet al die jaren blijven komen. Ik ben trouwens heel blij dat ik als zanger geaccepteerd word terwijl ik toch niet zo veel van muziek ken. Mij gaat het om het zingen zonder de bekommernissen van wat met wie of hoe. Zelfs het wanneer wordt meestal voor mij geregeld. Zeker als het om uitvoeringen gaat die veel van de gezinsplanning vergen zoals plaatopnames.

De mooiste plaat en zeker de eerlijkste die we hebben opgenomen blijf ik Gaude Virgo vinden. We hebben er lang aan gewerkt, er is nauwelijks aan geknipt, Paul Schollaert heeft de artistieke begeleiding gedaan. Maar ik blijf Johan natuurlijk eeuwig dankbaar voor onze tweede plaat (Daar wij minne kozen) waar hij het heeft geriskeerd aan een amateur als ik de solo in The turtle dove toe te vertrouwen.

Wij zingen met vijf leden van het gezin in het GMK, straks misschien met zes. Het koor is dus eigenlijk een goedkope hobby. Het is gewoon fantastisch dat mijn kinderen hetzelfde doen als hun ouders. Of zou het alleen een uiting van chauvinisme zijn - het GMK is tenslotte het beste koor dat er is. In elk geval, het is een koor dat de generatiekloof moeiteloos overbrugt. Iemand van zestig staat er vrolijk naast iemand van nog geen twintig, en ze beleven evenveel plezier aan hetzelfde. Dat is toch ook een prestatie van Johan. Ik vergelijk dat soms met de koren die ik in Oudenaarde kende, toen ik een tijd bij mijn oom woonde. Nonkel Jules was voorzitter van twee koren, maar het is nooit in hem opgekomen mij of andere jongeren in het koor te brengen. Die vergrijzing is bijna de dood geworden van die koren.

Geheel los van het koor, is Johan in de loop van de jaren een vriend geworden en een vriend van het huis. Hij is b.v. de peter van mijn zoon Dries. Ook dat apprecieer ik buitengewoon.

Steven Van Cauwenberghe, GMK-lid sinds het jaar 5