Roberto's Achillesziel

Vulnerable

We hebben Roberto Oliván leren kennen in SS en hij hielp het koor met de choreografie voor de koorwedstrijd. Hij is ondertussen een vriend van het huis geworden. Toen Roberto in Brugge onder de titel Vulnerable een serie solovoorstellingen speelde, togen we er met een ruime delegatie van het koor naartoe.

Nadien wisselden we nog nabeschouwingen uit per e-mail; die (Engelse) correspondentie vindt u hier. Hier vindt u alvast een vertaalde samenvatting.

Marc

Gefeliciteerd, Roberto, we hebben erg van je voorstelling genoten. We zagen niet alleen de bekende Roberto die met elke beweging en iedere gelaatsuitdrukking gedachten weet over te brengen, maar we hoorden je ook spreken! Ik moet toegeven dat het aanvankelijk een beetje vreemd overkwam. Het verbrak de betovering van de stille performer uit SS maar je had in elk geval iets te vertellen.

Roberto

Het leven heeft soms zo fijne momenten in petto en die wil ik graag met mensen delen. Soms doen we dingen instinctief. Dat is pure magie. Misschien wil ik gewoon de wereld waarin ik leef, leren begrijpen. Ik vind het fantastisch om te zien hoe iemand probeert te communiceren. Die bouwt een brug naar ons toe en het enige wat we moeten doen is de andere helft van die brug bouwen, zodat we elkaar de hand kunnen reiken. Willen we dat echt of zijn we zo druk met onszelf bezig dat we die poging zelfs niet zien?

Marc

Het niet-verbale deel van Vulnerable maakte de diepste indruk. Ik wou dat ik iets van jouw kunst had om alleen met je lichaamstaal situaties op te roepen, gevoelens uit te drukken en gedachten over te brengen. Natuurlijk gebruiken we allemaal lichaamstaal maar als je die gave bewust gebruikt, kun je, denk ik, een rijker, waarachtiger leven leiden. Jij hebt daarbij je kwetsbaarheid niet verborgen. Sommige mensen slagen er goed in om onkwetsbaar te lijken. Zijn ze het daarom ook? Is het wenselijk dat we ons stiff-upper-lip en steady-as-a-rock opstellen of moeten wij, mindere goden, nederig blijven en onze zwakheden aanvaarden, proberen ermee te leven en ze ook durven tonen? Ik verkies die laatste houding, zo blijven we tenminste aangenaam gezelschap. Jij bent er in je voorstelling in geslaagd het publiek erbij te betrekken. In hun poging om je aan en uit te kleden, tonen mensen hun zwakheid en hun onhandigheid en tegelijk schamen ze zich en weten ze zich geen raad met die gevoelens.

Roberto

Ik heb met Vulnerable geprobeerd een situatie uit te denken waarin mensen een uur lang samen zitten in één ruimte. Ik vertel hen over alles wat ik de laatste tijd gezien en beleefd heb. Ik kijk hen in de ogen en wil dat zij naar mij kijken. Zo komt er een soort dialoog tot stand, alsof vrienden onder elkaar. Ik vind dat kleine dingen en individuele gedachten heel belangrijk zijn. Zij kunnen in elk van ons warme gevoelens oproepen.

Wat ik daarmee probeer te bereiken? Ik weet het echt niet. Het is een prettig geheim maar het doet mij ongelooflijk veel plezier wanneer iemand na de voorstelling zegt: weet je ... ik heb begrepen wat je zag of zei.

Wanneer iemand zijn kwetsbaarheid durft te tonen, begrijpen de anderen dat we allemaal gelijk zijn. Dan kunnen we onze maskers laten vallen en op een veel eerlijker manier het spel spelen. Ik droom graag en ben bereid te vechten voor de dingen waarin ik geloof. Ik zou nooit passief kunnen blijven wanneer de dingen rondom mij de verkeerde kant uitgaan. Misschien is optreden voor mij een manier om politiek te bedrijven. Ik kan niet anders. Mensen deelgenoot maken van wat ik denk en voel en zie en droom, is mijn manier om de wereld beter te maken.

Marc

Bedankt, Roberto, dat je ook bij de voorbereiding van "Koor van het Jaar" met ons hebt willen meewerken. Je hebt zelfs de finale bijgewoond, hoewel je tot vorig jaar niet wist hoe een koor klonk.

Roberto

Niet zo lang geleden ontdekte ik dat ik het vervelend vind dat ik de mensen voor wie ik optreed, na het applaus nooit meer zie. Anderzijds, wanneer ik aan de andere kant van de scène zit en zelf informatie ontvang, voel ik mij een geluksvogel. Het geeft zo'n warm gevoel als iemand je uitnodigt door zijn ogen te kijken, alsof hij zegt: "Kom, kom! Ik zal je een andere manier tonen om naar dit landschap te kijken."

Bedankt voor de fijne uren die we samen beleefd hebben, GMK! Ik vond het heel bijzonder, dat weten jullie wel. Ik hoop jullie gauw weer ergens te ontmoeten.

 (samenvatting: GD)

© v.z.w. Gents Madrigaalkoor