Beaujolais primeur en oude Bourgogne

Wie het Gents Madrigaalkoor even niet heeft gezien, staat verwonderd dat er weer zoveel nieuwe gezichten bij gekomen zijn. Waar komt die frisse Beaujolais toch vandaan? We vroegen het aan Linde, Liesbeth, Marc, Danny en Carla. Gelukkig is er in het koor ook veel rijpe Bourgogne. Wat motiveert anciens als Jos, Veerle, Tine en Hugo om zoveel jaren in een veeleisend koor als het onze te blijven zingen? Bij het genot van een glaasje Medoc - cadeau van ons onvolprezen koorbestuur - goot de redactie van MaarNormaal oneerbiedig de reacties van beide sélections door elkaar. Een cross-over van Bordeaux en Bourgogne.

Hoe kom je bij het Gents Madrigaalkoor terecht?

Kennelijk niet via de Gouden Gids (in de toekomst misschien wel via de website!), daarover zijn oud en jong het eens. De meesten waren echt op zoek naar "iets" buiten hun beroeps-, gezins- of studentenleven. Ze ontmoetten iemand van het koor (Carla kende Paul, Linde kende Carine, Marc kende Pieter) of namen contact na een concert zoals Danny. De broer van Jos kende Luc Van Outryve, Carlos Bourgeois, Marc Cabus en Bernard Verkinderen, allen geen klein grut in de geschiedenis van het GMK, zegt Jos, voor wie het koor een symfonie in twee bewegingen is. Tine Cooremans was op koorgebied natuurlijk erfelijk belast en Liesbeth leerde het koor kennen via de VFJK en het Provinciaal Zangtornooi. Bij Hugo speelden aanvankelijk meer praktische dan muzikale motieven een rol: medio 1982 wilde zijn dochter zo graag in het koor zingen waar haar vriendin Annelies Martens (dochter van Gilbert, oud-voorzitter van de VFJK) in zong, maar ze had geen vervoer om van Aalst naar Gent te geraken. Dus kwam vader Hugo maar meezingen: probleem opgelost!

Wat is je mooiste belevenis bij het Gents Madrigaalkoor?

Het verhaal van Veerle is te mooi om niet in extenso weer te geven en vormt meteen de overgang naar de volgende vraag: je mooiste belevenis.

Sta me toe, je hebt het nou eenmaal zelf gesuggereerd, heel even in te gaan op de hoofding. Want zoals het hoort, geeft de oude generatie af en toe tips aan de jonge - met wijn is dat niet anders - , of in de volksmond genoemd 'gouden raad van tante Kaat'. Want ja, nostalgie steekt de kop op. Bourgogne betekent voor mij niet alleen wijn, alhoewel uiteraard toch ook wijn, maar evenzeer de mooiste fietstocht die ik ooit maakte samen met Lieven. (en dit is de eerste link met het GMK want daar leerden we elkaar kennen). Men neme dus een fiets, treine naar Dijon en doorheen de wijnvelden gaat het richting Beaune; vergeet niet je af en toe te laven met dit heerlijke vocht en .... proviand op te slaan anders wordt het de volgende dagen wel nog veld maar zonder wijn. Na een heerlijke nachtrust in Beaune geniete men van het Hôtel Dieu om vervolgens de weg naar Autun te kiezen; daarna staat de bosrijke Morvan op het programma met overnachting in Planchez. Heerlijk gewoon. Uiteindelijk beland je in Vézelay, wondermooi en soms... met muziek en je keert via Auxerre terug naar Gent. En dus het Gents Madrigaalkoor. Of ik het daar leerde, ik vermoed het niet, of ik het daar deed, ja heel vaak, genieten bedoel ik natuurlijk, van het zingen, het samenzijn, het tafelen, de wijn...
Hoe kwam ik er terecht? Ach als jong bloedje was Gent me quasi onbekend. Daarom vroeg ik aan een collega op school of zij me een koor in het Gentse kon aanraden. En jawel, via Carlos kwam het uiteindelijk zover: ik belandde in het Gents Madrigaalkoor. Gewoon, ja gewoon omdat ik na 'de Wase Lijsters' tijdens mijn humaniora en het 'a-koortje' in mijn studententijd, het zingen niet kon laten.

De mooiste belevenis vraag je me? Hoe kan ik dit zomaar zeggen, er zijn er zovele. Of is dé mooiste ook uniek? Ik weet het niet, misschien wel, misschien niet. Wellicht kan hierover nog lang gefilosofeerd worden zo ergens tussen pot en pint of tijdens een laaaanggerekkkkkte babbelpauze, feit is dat deze haast niet te verwoorden belevenis voor mij in elk geval enig was in alle betekenissen van het woord, en in de geschiedenis van het GMK - voor zover ik weet - eenmalig, of dus toch uniek? Maar goed voor de dag ermee. Eenentwintig jaar geleden, toen alles nog anders was, het lokaal veel kleiner, de groep eveneens, de banken houteriger, de trap bouwvalliger, was er zowaar iemand - ik noem geen namen - die elke nieuweling trakteerde. Enige maanden later, enkele kerstconcerten verder - besloot ik om vóór de repetitie nog even bij hem langs te gaan. Maar ja, je weet hoe dat gaat... dus kwamen we "gewoon" een half uur te laat, waarop, bij het openen van de deur, een daverend applaus weerklonk (niet echt de regel als je een half uur te laat op de repetitie komt) alsof we een heel repertorium hadden gezongen - niets was minder waar - enkel het zalige gevoel van een hartverwarmend applaus was heel herkenbaar.
En op muzikaal vlak de hoogtepunten? Je vraagt me zoveel, ik zie, ik hoor de Saint- Nicolas cantate van Britten, Die Schöpfung van Haydn, Glass op het St-Pietersplein maar evenzeer het juniconcert bij de pastoor van de bloeiende wijngaard en niet het minst wat er op volgde, de talrijke kerstconcerten, de reis naar Porto (met een wel héél originele uitstap om 1u30 's nachts nl. een verlichte stad van op een heuvel, of zoiets als 'Geraardsbergen by night' echt niet te missen, of toch), de reis naar Barcelona, of gewoon samen beginnen zingen op straat in Straatsburg (en er nog voor betaald worden ook). Er is zoveel, te veel om op te noemen maar wat voor mij misschien nog het sterkst is, is heel eenvoudig dit: als je zingt, zingt het altijd in jou, het is als een onophoudelijke stroom, iets wat je bezighoudt, energie geeft, je gemoed bepaalt en toch weer niet, het laat je nooit alleen, het raakt je diep, en zegt veel meer en drukt veel sterker uit dan een woordenstroom als deze ooit vermag. Geef een klein lijntje muziek en alles is gezegd. Of ode aan de muziek

Hugo is er nog altijd niet goed van dat we tijdens de koorreis naar Oostenrijk op één dag drie concerten gaven: 's middags tussen de winkelwagentjes in een supermarkt (honorarium: een portie Knödel in het restaurant), 's namiddags in de prachtige tuin achter het Mirabell Schloss (véél belangstelling) en 's avonds het échte concert in een kerk (voor de kinderen van de koorleden en één betalende concertganger!) Gelukkig herinnert hij zich ook positieve ervaringen: in 1984 had ik 's morgens een vrij ernstige aanrijding met de auto. Als bij wonder was ik niet gekwetst maar ik was erg onder de indruk en gespannen en liep de hele dag nog te trillen van de schrik. 's Avonds heb ik toch meegezongen bij de uitvoering van de Saint-Nicolascantate in Zelzate. Na het concert was ik volledig ontspannen en rustig.

Jos onthoudt vooral de koorreis naar Barcelona: het genot van het zingen van de Alma de la Música (Johan Duijck), het ontdekken van de stad, de rijkdom van de vele vriendschappen en het plezier om te mogen meewerken in een reuzeteam dat alles in goede banen leidt.

Volgens Hugo, Linde, Veerle en Liesbeth is de meest indrukwekkende muzikale belevenis van de laatste jaren zeker de uitvoering van de Symphony nr. 5 van Philip Glass op het Sint-Pietersplein in Gent maar voor Tine had ook de uitvoering van de Saint-Nicolascantate van Benjamin Britten in 1984 een kwaliteit en een uitstraling die ik tot op heden op geen enkele opname vond. Een ander hoogtepunt vindt zij de moderne klassieker "Anima Christi" van Vic Nees: verbluffend origineel, muzikaal uitmuntend.

Dé hamvraag blijft natuurlijk:

Wat motiveert de koorleden om in het Gents Madrigaalkoor te (blijven) zingen?

Danny: je maakt kennis met een heel ruim gamma van zowel klassieke als modern-hedendaagse muziek, en dat op een vrij professioneel niveau. Daarbij vind ik het ook aangenaam dat er individueel kan gewerkt worden met Mieke (stemvorming).

Marc: er wordt ernstig gewerkt en er is een positieve sfeer die je blijft motiveren Johan weet iedereen wakker te houden!

Linde en Carla: uiteraard het feit dat ik graag zing, vooral in groepsverband en voor publiek. Je leert zoveel bij en krijgt zoveel kansen. We zingen echt mooie werken en wat Johan bereikt … In het begin is het wel lastig dat je op zovele zaken tegelijk moet letten: intonatie, uitspraak, ademhaling, houding, klank. Het is echt niet evident!

Liesbeth: ik zing gewoon graag en elk nieuw project is voor mezelf een uitdaging.

Tine: het gevoel een semi-professioneel koorzanger te zijn: telkens zijn er nieuwe uitdagingen én verwezenlijkingen. Het is soms wel lastig om op een zondag echtgenoot en kindjes verweesd achter te laten (maar die zijn het intussen gewoon!). Muziek heeft een immense impact op het gemoed. Het is de kunstvorm die het meest beklijft.

Jos: de liefde voor het zingen en het feit dat ik in 1973 een vriend voor het leven ben tegengekomen. Als je ziet welk een diversiteit aan activiteiten en programmatie er de laatste vijf jaar geweest is, dan is de keuze niet moeilijk. Het wekelijks kunnen deelnemen aan een sociale activiteit doorbreekt ook de dagelijkse sleur, wat voor een huisman aardig meegenomen is. Zoals er een après-ski bestaat, zo is er ook zoiets als een après-chorale, waar ik ten volle van geniet.

Hugo:

• het zeer goede niveau
• de grote heterogeniteit van de groep o.m. wat betreft leeftijd
• de openheid van de groep o.m. ten overstaan van nieuwkomers
• het grote vakmanschap van Johan en zijn onvermoeibare, enthousiaste en blijvende inzet voor een "open" koor met een brede basis, en dat ondanks zijn vele andere muzikale activiteiten op hoog professioneel niveau; zijn uitstraling van energie en dynamisme.

Veerle:

Waarom ik er bij blijf? Wel daarom en om zoveel meer. Omdat Johan Johan is, energiek, enthousiast, gedreven, en omdat Sarika mijn dochter ooit op een receptie na een huwelijksmis rondom hem bleef draaien tot Johan haar opmerkte en ze eindelijk de giraf kon bemachtigen en toen kwam Jana en toen Joost en toen Emma. Want is er vooreerst de muziek die bindt, dan zijn er daar bovenop banden ontstaan die dit alles nogmaals versterken (zoiets als 'nulla amicitia, sine musica'). Omdat Isabelle, zowaar tegen haar oudleerkracht blijft zeggen dat ze moet blijven komen, omdat ik het toch zo moeilijk laten kan ondanks een zere rug na een concert, ondanks de vele beslommeringen af en toe met een job en 3 kinderen en niet te vergeten een man die - je weet wel - ooit nieuwelingen trakteerde... of hoe een dubbeltje rollen kan. Bedankt voor dit alles, de vele jaren muziek, vriendschap, enz…

Negen verhalen van evenveel willekeurig gekozen mensen. Ongetwijfeld heeft elk lid van het Gents Madrigaalkoor zijn of haar eigen verhaal.

© v.z.w. Gents Madrigaalkoor