Na de uitvoering van het War Requiem van Benjamin Britten was iedereen onder de indruk. Dagen waren er nodig om bij te komen. Daar moesten we toch iets over schrijven. We vroegen enkele mensen om hun impressies, en we kozen daarvoor zangers van buiten het GMK, die voor de gelegenheid het koor hadden versterkt. Een paar toegevoegde waarden, dus, waaraan wij weer de indrukken van Mia Strobbe toevoegden. Kwestie van natuurlijk evenwicht.

Hieronder leest u de bijdrage van Geert Claeys die we natuurlijk kennen van het West-Vlaams Vocaal Ensemble en van het rijke (West-)Vlaamse koorleven.

De ervaringen van een “toegevoegde waarde”

Mocht men tevreden zijn met één enkel woord om de gevoelens te vertolken van de zangers die het Gents Madrigaalkoor hebben mogen versterken voor de magistrale uitvoering van Benjamin Brittens War Requiem, dan zou dat woord “heerlijk” zijn, fantastisch, enig, … (maar dat zijn er al drie). Laten we iets uitvoeriger zijn.

We kwamen wat nieuwsgierig naar de eerste repetitie [in het Nieuwenbosch, nvdr] en meteen viel ons de originele parking op voor de auto’s die van alle kanten kwamen aangereden. De Engelsen hebben daar een woord voor: “to shoehorn in”. Een shoehorn is een schoenlepel ofte schoentrekker. Het wonderlijke daarbij is dat al die auto’s daar ongeschonden weer uitgeraakten.

Ook het lokaal is merkwaardig. Steller dezes heeft in de oertijden les gegeven in het Sint-Andreas Instituut te Brugge en dat was het hem helemaal. Een zaal met parketvloer, een groot kruisbeeld tegen de muur en een podium voor allerlei optredens. Nu heet dat met een geleerd woord een polyvalente zaal.

We werden er opgewacht door een flinke schare koorleden die ons hartelijk ontvingen. Je voelt dat dit koor een geest uitstraalt en geleid wordt door een WB (Wakker Bestuur). Alles was tot in de puntjes geregeld: aanwezigheidslijsten, eetgelegenheid op de grote repetitiezondag (met correcte afrekening achteraf) etc. Puike organisatie.

Maar het vlaggenschip, de ziel van de hele onderneming, de grote Manitu, de kers op de taart is toch wel de dirigent. Leden van het Gents Madrigaalkoor, ik neem jullie even terzijde. Beseffen jullie eigenlijk wel met wie je het geluk hebt week na week te mogen zingen? Waar hebben jullie dat verdiend? Kan daar ooit een rechtvaardiging voor bestaan? Andere koren kunnen alleen knarsetanden of in zalige onwetendheid verder leven.

Johan zal het mij niet kwalijk nemen dat ik even de loftrompet steek. Je voelt dat de repetities voorbereid zijn. Er zit een strategie achter het schema. Ondanks de moeilijkheden van de partituur blijft Johan rust en kalmte uitstralen én tegelijk een aanstekelijk enthousiasme, optimisme, vrolijkheid. Hij weet wat zingen is, leidt tegelijk met straffe hand en een rijk palet aan directiegebaren. Je hebt geen minuut de indruk dat er tijd verloren gaat. Om beurten veren sopranen, alten, tenoren en bassen op om van zich te laten horen. Het was met één woord zaaalig (dat is dan het vierde woord).

En elke morgen begin ik met 

En ik voel mij daar goed bij! De dag kan niet meer stuk.

De eerste repetitie in het Concertgebouw op woensdagavond zal ik niet licht vergeten. De dirigent stond op een paar kilometer afstand en bij de eerste maten raakte ik al de tel kwijt. Een maat van vier is dan ook een speciaal geval met chef Askenazy. We bakten er hier en daar weinig van. Maar dat vormde de uitdaging om met allerlei knepen de aartsmoeilijke partituur toch ongeveer foutloos gezongen te krijgen de volgende dagen. Heerlijke solisten, uitstekend orkest en – hoe kan het anders – een sterk presterend koor, niet weinig geholpen door het Radiokoor en zelfs een paar Engelse dames van Saint Martin in the Fields. Zelden zoveel geestdrift bij het publiek vernomen. Onvergetelijk.

Beste zangers van het Gents Madrigaalkoor, sta mij toe tot slot een goede raad te geven. Doe nog eens een werk waar je versterking voor nodig hebt. Je kunt alvast op een alt en een tenor rekenen. Niet lang uitstellen. We zitten al in de startblokken.

Geert Claeys en Chris Boedt

Lees ook de andere drie impressies: 

War Requiem door Hilde Matthys 
Indrukken bij het War Requiem door Paul De Loore 
Indrukken door Mia Strobbe