Noi tutti siamo esiliati, viventi entro le cornici di uno strano quadro. 
Chi sa questo, vive da grande. Gli altri sono insetti.
(We zijn allen ballingen die leven binnen de lijst van een vreemd schilderij. Wie dat beseft, leeft groot. De anderen zijn insecten.
Leonardo da Vinci)

Beste

en lieve,

Een gevaarlijke luxe, maar noodzakelijk: open introspectie, collectief nadenken over de toekomst van het koor. Gevaarlijk, omdat je nooit weet welke krachten er vrij komen, en of er een bruikbare resultante van alle vectoren zal gevonden worden. Een luxe, als je kunt genieten van een luwte in de programmering om het koor even op te houden in de vaart der volkeren. Maar vooral, een noodzaak als je een groep als het Gents Madrigaalkoor aan de kwalitatieve waggel wilt houden met een zinvol en gedragen project. Evalueren, bijstemmen, her-ijken zijn af en toe aan de orde.

De voorbije maanden zaten we in zo’n proces, en voorzitter Geert schrijft daarover.

Dit boekje ziet er, na de strapatsen van 2004, weer uit als een normale editie. We kijken nog even achterom, om na te genieten van het succesvolle Requiem-project. We geven daarvoor het woord aan enkele verruimingskandidaten, mensen die alleen voor dit project met ons meezongen. Verder leest u ons enthousiasme over ons bezoek aan het Eupense Marienchor dat in 2005 zijn honderdste verjaardag viert; en dan is er nog een verrassing.

Het verschijnsel Gents Madrigaalkoor, waarover dit boekje zo graag bericht, is een vereniging die haar kracht put uit de verzameling van haar leden. Het geheel dat meer is dan de som van zijn delen, u weet wel, waardoor het koor een eigen rechtspersoonlijkheid krijgt, zijn eigen dynamiek ontwikkelt en ongehoorde prestaties realiseert.

Maar tegelijk zijn die individuele leden stuk voor stuk onvergelijkbaar belangrijk. Hun accommodatie in de groep, hun ontwikkeling zijn ook impliciete doelstellingen van het koor. Het zijn de leden die de groep kleur en inhoud geven. De ene doet dat prominent, de andere subtiel. Iemand steunt, iemand trekt. Er zijn er die prikkelen, anderen versterken de cohesie. Een prettige culturele diversiteit.

Dat voel je ineens veel scherper wanneer enkele kopstukken het koor verlaten. Dat gebeurt elk jaar. Iemand verhuist, of de stem gaat haperen, omstandigheden. Onvermijdelijk allemaal, verder niets aan de hand, we gaan ook gewoon door, niet omdat het leven doorgaat (dat ook, natuurlijk), maar omdat onze jonge flank krachtig genoeg is om de deuken op te vangen. Maar op zo’n moment komt er toch een collectieve krop in de keel. Dan moeten we even happen, we maken voornemens, we denken aan de toekomst. Een andere toekomst, zo zijn toekomsten nu eenmaal.

© v.z.w. Gents Madrigaalkoor