Mirando teksten

Mirando

Koorwerken van Johan Duijck

Teksten

A Mirror to St. Nicolas
Cantate Domino canticum novum, cantate Domino, omnes terrae.
Cantate Domino, benedicite nomini eius, annuntiate de die in diem salutem eius.
Enarrate inter gentes gloriam eius, in omnibus populis mirabilia eius.
Nam magnus est Dominus et laudandus valde, timendus magis quam omnes dii.
Nam omnes dii gentium sunt figmenta; Dominus autem caelos fecit.
Maiestas et decor praecedunt eum; potentia et splendor sunt in sede sancta eius.
Tribuite Domino, familiae populorum, tribuite Domino gloriam et potentiam;
tribuite Domino gloriam nomini eius.
Offerte sacrificium et introite in atria eius; adorate Dominum in ornatu sacro.
Contremisce coram eo, universa terra; dicite inter gentes: Dominus regnat.
Stabilivit orbem ut non moveatur: regit populos cum aequitate.
Laetentur caeli et exsultet terra, insonet mare et quae illud implent;
gestiat campus et omnia quae in eo sunt.
Tum gaudebunt omnes arbores silvae coram Domino, quia venit regere terram.
Reget orbem terrarum cum iustitia et populos cum fidelitate sua.

Laudate pueri
Laudate pueri Dominum; laudate nomen Domini.
Sit nomen Domini benedictum, ex hoc, nunc et usque in saeculum.
A solis ortu usque ad occasum laudabile nomen Domini.
Excelsus super omnes gentes Dominus et super caelos gloria eius.
Quis sicut Dominus Deus noster qui in altis habitat
et humilia respicit in caelo et in terra.
Suscitans a terra inopem et de stercore erigens pauperem.
Ut collocet eum cum principibus populi sui.
Qui habitare facit sterilem in domo matrem filiorum laetantem.
Gloria Patri et Filio et Spiritui Sancto.
Sicut erat in principio et nunc et semper
et in saecula saeculorum. Amen.

Narcissus et Echo
Ergo ubi Narcissum per devia rura vagantem vidit et incaluit, sequitur vestigia furtim,
quoque magis sequitur, flamma propiore calescit, non aliter,
quam cum summis circumlita taedis admotas rapiunt vivacia sulphura flammas.
O quotiens voluit blandis accedere dictis et molles adhibere preces!
Natura repugnat nec sinit incipiat. Sed quod sinit, illa parata est exspectare sonos,
ad quos sua verba remittat. Forte puer comitum seductus ab agmine fido,
dixerat: “Ecquis adest?”; et “Adest”, responderat Echo.
Hic stupet, utque aciem partes dimittit in omnes, voce “Veni!” magna clamat:
vocat illa vocantem. Respicit et rursus nullo veniente: “Quid”, inquit, “me fugis?”.
Et totidem, quot dixit, verba recepit. Perstat et, alternae deceptus imagine vocis “Huc coeamus!”,
ait, nullique libentius umquam responsura sono: “Coeamus!” rettulit Echo
et verbis favet ipsa, suis egressaque silva ibat, ut iniceret sperato bracchia collo;
ille fugit fugiensque: “Manus complexibus aufer! Ante”, ait, “moriar, quam sit tibi copia nostri.”
Rettulit illa nihil nisi: “Sit tibi copia nostri.”
Spreta latet silvis pudibundaque frondibus ora protegit et solis ex illo vivit in antris.
Sed tamen haeret amor crescitque dolore repulsae; et tenuant vigiles corpus miserabile curae,
adducitque cutem macies et in aera sucus corporis omnis abit;
vox tantum atque ossa supersunt: vox manet; ossa ferunt lapidis traxisse figuram.
Inde latet silvis nulloque in monte videtur, omnibus auditur: sonus est, qui vivit in illa.
P. Ovidius Naso (Metamorphoses)

Lentetriptiek

Als ons ontsteet die merte
Als ons ontsteet die merte
verquicken alle dinghen
ende alle crude ontspringhen
ende werden sciere groene.
Also doet die begheerte,
ende die minne sonderlinghe;
want si wilt al verdinghen,
ende werden in minnen soe coene,
dat si hare al in minnen gheve
ende minne met minnen leve:
dat hare dies iet ontbleve
des hadsi grote smerte.
(Hadewijch, 13de eeuw)

In den aprillen
In den aprillen
so die bloemen springen,
so louven die linden
ende groenen die boeken,
so heven mit willen
die vogele here singen,
sint sie minne vinden
al da sie se soeken
ane heren genoot,
want here blitschap is groot
der mich niene verdroot,
want sie swegen al den winter stille.

Doe sie ane den risen
die bloemen gesagen
bi den bladen springen
doe waren sie rike
here manechfalder wisen
der sie wilen plagen.
Sie hoeven here singen
lude ende vrolike,
nedere ende ho.
Miin moet steit ouch also
dat ich wil wesen vro.
Recht is dat ich miin gelucke prise.

Mochte ich erwerven
miner vrouwen hulde!
Konde ich die gesoeken
alse here wale getame!
Ich sal noch verderven
al dore mine sculde,
sie ne wolde geroeken
dat sie van mich name
boete ane doot
op genade ende dore noot,
want et Got niene geboot
dat negein man gerne solde sterven.
(Henric van Veldeke, 12de eeuw)

Eens meienmorgens vroe
Eens meienmorgens vroe
was ic opghestaen;
in een scoen boemgardekijn
soudic spelen gaen.
Daar vant ic drie joncvrouwen staen:
dene sanc vore, dander sanc na:
harba lori fa, harba harba lori fa, harba lori fa.

Doe ic versach dat scone cruut
in den boemgardekijn,
ende ic verhoorde dat suete geluut
van den mageden fijn,
doe verblide dat herte mijn,
dat ic moeste singen na:
harba lori fa, harba harba lori fa, harba lori fa.

Doe groette ic die alrescoenste
die daer onder stont;
ic liet mine arme al omme gaen;
doe, ter selver stont,
ic woudese cussen an haren mont,
si sprac: laet staen, laet staen, laet staen!
Harba lori fa, harba harba lori fa, harba lori fa.
(Jan van Brabant, 13de eeuw)

Nulla amicitia
Nulla amicitia sine musica.
Sine amicitia nulla musica.