Beste

en lieve,

Het kan niet elke keer lukken. We hadden een themanummer taal gepland - en het zijn kliekjes geworden, overschotjes. We wilden het thema niet forceren en we hadden al genoeg stof liggen. Geen couponnetjes, maar degelijke volle kwaliteitsrollen: een avondvullend artikel over repetitietechnieken van Johan, twee reacties op een artikel van het vorige nummer, een bijdrage van Dina Grossberger over stemvorming. Dat zijn de bedoelde restjes. Maar we spraken ook met Jos Van den Borre over zijn onvermoede apostolaat en we visten bij onze Amerikaanse alt naar impressies over het cultuurverschil met de VS. Prompt leverde zij een mooi artikeltje af… met (surprise !) in de titel het woordje "language", en waarin ze ook nog eens de lof zingt van onze talenkennis.

Zo hoor je het eens van een ander, hoe belangrijk taal is. Taal is communicatie, taal is het belangrijkste instrument van de beschaving. In die mate dat we andere cultuurcommunicatie ook met het woordje "taal" aanduiden: beeldtaal, lichaamstaal, de taal van de muziek, computertaal, de taal van het geld (kapitaal).

Mijn grootvader sprak Esperanto. Dat wil zeggen, hij sprak gewoon Mechels zoals iedereen, maar hij kende ook Esperanto. En hij sprak een mondje Frans en gaf Engelse les; dat kon allemaal, want hij was een geleerd man, hij was onderwijzer. Esperanto, daarmee zouden we over de hele wereld met alle mensen kunnen spreken, zei hij, maar erg overtuigend klonk het niet, of misschien waren we gewoon te lui.

Het GMK is een expert in de uitspraak van exotische talen.

In elk geval heeft het Engels die functie ondertussen overgenomen. Maar onze lokale gemeenschap is ondertussen ook uitgedijd. Met Mechels, of Gents, red ik het niet meer. Daarvoor heb ik nu een aanvaarde standaardtaal nodig, een moedertaal die ik voldoende beheers en die ik deel met mijn cultuurgemeenschap. Dat kan in onze streken alleen het Nederlands zijn. Jammer genoeg gaat de modale Vlaming of Nederlander (op een totaal andere manier, overigens) alsmaar onverschilliger om met zijn meest waardevolle cultuurinstrument, het standaard-Nederlands. Goed, kliekjes dan maar. Ik dacht nog even het Gents Madrigaalkoor zelf ook een kliekje te noemen, omdat ik daarmee dit artikeltje zo mooi afrond, maar dat lijkt me toch geen goed idee. Pech, het kan niet elke keer lukken.

© v.z.w. Gents Madrigaalkoor